اِنَّ الْحُسَینَ مِصْباحُ الهُدی وَ سَفینةُ النَّجاة.

حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است.

رسول اکرم نیز در مورد آن حضرت فرمودند:

مرحبا بر تو ای زینت آسمان و زمین.

در قرآن نیز مدح آن حضرت به چند صفت شده است از جمله: حضرت حسین بن علی نفس مطمئنه است؛ زیرا در روز عاشورا ندای یا یَأَیَّتُهَاالنَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ  ارْجِعِی إِلَی رَبِّکِ خطاب به آن حضرت اختصاص پیدا کرد: «ای نفس قدسی و مطمئن به سوی پروردگارت برگرد» هم چنین به علت بندگی ویژه، به آن حضرت خطاب شد: فَادْخُلِی فِی عِبَدِی  وَ ادْخُلِی جَنَّتِی یعنی: «در میان بندگانم در آی و در بهشتم وارد شو». رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً  «که تو خشنود (به نعمت‌های ابدی او) و او راضی از توست».

در تأویل آن حضرت نیز «مَنْ قُتِلَ مَظْلوماً» در کتاب آسمانی قرآن کریم چنین نقل شده است:

«وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِیِّهِ سُلْطاناً»

«کسی که به ستم کشته شود برای خون خواهش، فرمانروایی قرار دادیم».

هم چنین ذبح عظیم و کهیعص در شأن حادثۀ کربلاست.

جناب طبرسی در کتاب احتجاج از سعد بن عبدالله روایت می‌کند که گفت: من از حضرت امام عصر (عج الله تعالی فرجه الشریف) در حالی که دوران کودکی را پشت سر می‌گذاشت راجع به تفسیر کهیعص پرسش نمودم؛ حضرت فرمودند: این حروف از اخبار پنهانی است که خداوند به حضرت زکریا (س) خبر داده است و بعد از آن بزرگوار به حضرت پیامبر اعلام فرموده است.

مرویست: علت این اعلام برای این بود که حضرت زکریا از خدای سبحان تقاضا کرد تا نام های مقدس آل عبا علیهم السلام را به او تعلیم دهد تا در موقع شدائد و گرفتاری ها به آن بزرگواران پناه ببرد؛ لذا حضرت جبرئیل آمد و نام های ایشان را به آن حضرت یاد داد موقعی که حضرت زکریا نام مقدس محمد، علی، فاطمه و حسن را یادآور می‌شد غم و اندوه آن پیامبر خدا بر طرف شده و خوشحال می‌گردید ولی هر وقت نام مبارک امام حسین را بر زبان جاری می‌کرد به نحوی محزون و گریان می‌شد که نمی توانست خود را نگه دارد؛ به همین دلیل یک روز با خدای خود مناجات کرد و گفت: بارخدایا! چرا نام آن چهار نفر را که به زبان می‌رانم خوشحال می‌شوم و غم و اندوهم برطرف می‌گردد، ولی موقعی که نام حسین را می‌برم غم هایم زیاد شده و از شدت گریه امان نمی یابم؟

خدای سبحان، جریان شهادت و مظلومیت آقا اباعبدالله الحسین علیه السلام را برای زکریا شرح داد و در مورد کهیعص فرمود: (بحار الانوار، ج44، ص233)

کاف: اشاره به نام کربلاست.

ها: اشاره به هلاکت عترت طاهره است.

یا:‌اشاره به یزید ملعون است که قاتل ایشان خواهد بود.

عین: اشاره به تشنگی و عطش آل محمد است.

صاد: اشاره به صبری است که ایشان در مقابل آن مصایب دارند.

همین که حضرت زکریا این خبر را شنید به مدت سه روز در مکان خود ماند و کسی را نزد خود راه نداد و مشغول گریه و زاری و مرثیه خوانی بر حضرت امام حسین علیه السلام شد و آنگاه این چنین دعا کرد:

پروردگارا! در این موقع پیری فرزندی به من عطا کن که چشم من به او روشن گردد، وقتی فرزند به من دادی مرا فریفتۀ محبت او گردان، سپس دل مرا آن چنان در مصیبت او بسوزان که دل حبیب تو در مصیبت فرزندش حسین خواهد سوخت.

لذا خداوند سبحان حضرت یحیی (س) را به حضرت زکریا عطا کرد و حضرت یحیی مانند حضرت حسین بن علی به فیض شهادت نایل گشت.

هم چنین از علامه مجلسی روایت است: موقعی که حضرت نوح (ع) سوار بر کشتی شد و به نقاط مختلف رفت، زمانی که به سرزمین کربلا رسید، کشتی او با یک جاذبۀ خاصی متوقف شد و حضرت نوح از خطر غرق شدن ترسان گشت و عرض کرد: پروردگارا! من جمیع دنیا را گردش کردم و در هیچ موضعی نظیر این مکان نترسیدم.

در این موقع بود که حضرت جبرئیل فرود آمد و عرض کرد: ای نوح! این جا مکانی است که سبط خاتم الانبیا کشته خواهد شد.

حضرت نوح پرسید: قاتل او کیست؟

حضرت جبرئیل عرض کرد: قاتل او کسی است که اهل آسمان و زمین او را لعنت می‌کنند؛ حضرت نوح چهار بار قاتل آن حضرت را لعن کرد و کشتی از گرداب بیرون آمد تا به کوه جودی رسید و استقرار یافت. (بحار الانوار، ج44، ص243)

نقل شده است: همین که گذر حضرت ابراهیم (ع) به کربلا افتاد و به قتلگاه حضرت حسین بن علی علیه السلام رسید، اسبش به رو در افتاد و آن حضرت از بالای اسب به زمین سقوط کرد، سرش شکست و خون جاری شد، گویند: آن حضرت زبان به استغفار گشود و گفت: پروردگارا! آیا از من گناهی صادر شده است؟!

حضرت جبرئیل نازل شد و عرض کرد: گناهی از تو سر نزده است، بلکه سبط خاتم پیامبران در این مکان شهید خواهد شد و خون تو به موافقت خون او جاری گردید.

حضرت ابراهیم فرمود: قاتل او چه کسی خواهد بود؟

حضرت عرض کرد: آن کسی که اهل آسمان ها و زمین او را لعنت خواهند کرد.

علامۀ مجلسی روایت می‌کند:

موقعی که حضرت موسی با یوشع بن نون به زمین کربلا عبور کردند، بند نعلین حضرت موسی پاره شد و خاری به پای آن بزرگوار خلید و خون جاری گشت.

آن حضرت عرض کرد: پروردگارا! مگر چه گناهی از من صادر شد که بدین کیفر گرفتار شدم؟

خطاب رسید: خون حضرت حسین در این موضع ریخته خواهد شد، خون تو نیز برای این که با خون آن حضرت موافقت نماید جاری گردید.

حضرت موسی گفت: حسین کیست؟

خطاب رسید: حسین سبط محمد مصطفی و فرزند علی مرتضی است.

حضرت موسی عرض کرد: کشندۀ آن حضرت کیست؟

وحی شد: کشندۀ آن حضرت، کسی است که ماهیان دریا، وحوش صحرا، پرندگان هوا او را لعنت خواهند کرد.