پس از 2 سال تخریب بی امان عوامل مافیا که به منظور "حراست از مبانی، تفکر و عمل مافیاگران" علیه اینجانب به اجرا درآمد، در این نوشته می خواهم "نحوه استدلال، منطق و عقلانیت" تخریب گران را در یکی از تهاجم های هولناک به اشاره پاسخ گویم. نگفتم "دینداری"، چراکه اگر از منظر دینداری به مسأله نگاه می شد، چاره ای جز تأیید نوشته من نبود!

روزنامه "جمهوری" در تاریخ 14/6/86 در ستون "جهت اطلاع" که ویژه "تخریب دولت یا حامیان دولت است" به اصطلاح در لفافه مرا بمباران کرده است. در این نوشته من به سم پاشی علیه آقای هاشمی با ید طولایی متهم گردیده ام!؟ منطق، استدلال و خردگرایی عوامل این روزنامه در اثبات این ادعا را باید از همین خبر دریافت.

تهیه کننده خبر نوشته است: [رجبی] در سایت خود ضمن حملات شدید به ایشان نوشت: نمی توان از خبرگان رهبری جز این انتظار داشت که به انتخاب فقیه توانمندی بپردازند که وارستگی عملی و زندگی زاهدانه اش نسبت به دیگر اعضای خبرگان قابل ملاحظه باشد."

ملاحظه می گردد از مقاله اینجانب که "شدیدترین حملات را به آقای هاشمی داشته است"، روزنامه "جمهوری" این فراز را نمونه آورده است! می پرسم آیا "مدیرمسئول سینه چاک روزنامه" و دیگر دست اندرکاران مشابه او، غیر از انتظار مرا داشته اند؟! آیا نامزد مورد انتظار و مقبول و مشروع آنها، "غیرفقیه"، "ناتوان"، "غیر وارسته در عمل" و "دارای زندگی غیرزاهدانه" است؟ اگر چنین نیست، چگونه از صفات برشمرده در مقاله اینجانب، "حمله شدید به نامزد آنها" برداشت گردیده است؟ آیا با این "انبوه منطق و عقلانیت و استدلال"، به جنگ با "دینمداری" آمده اند و هرگونه تمسک به وارستگی و زهد و فقاهت و دنیاگریزی فقهای عالی مقام را به مبارزه می طلبند؟

قابل تأمل تر آنکه در همین خبر تصریح گردیده "جالب است پس از انتخاب آقای هاشمی به ریاست مجلس خبرگان، یکی از کاربران یک سایت حامی این خانم به طعنه نوشت: الحمدلله همانطور که خانم ... ادعا کرده اند فقیه وارسته ای رئیس خبرگان گردید."

اولاً مسلمانی کجاست؟ چه مقدار است و چه معنایی دارد؟ سایت حامی من به سایتهای حامی دولت اضافه شده است تا کدام هدف ویرانگر دیگر را دنبال کند؟

ثانیاً اگر چنین سایت یا سایتهایی وجود دارند که اینجانب از آن بی اطلاعم، و اگر نظر کاربری، دفاع از منطق و استدلال بنده است، چرا پذیرای آن نیستند؟ آیا اسلامیت یا انسانیت حکم می کند دهانها دوخته شوند، عقل ها هَک گردند تا خواسته این تافتگان جدابافته به حاکمیت برسد؟

ثالثاً منطق و خردگرایی نویسندگان روزنامه جمهوری که "ید بیضایی" در تخریب دارند و هر مخالف و معترض و منتقدی را با سرکوبگری ویژه مجبور به سکوت می کنند و در این مسیر فقیه والامقام و فیلسوف گرانقدری چون حضرت آیت الله مصباح یزدی را نیز بارها از دم تیغ گذرانیده اند، اینگونه حکم می کند که نظر آن کاربر را "طعنه" بخوانند و یا بدانند؟! آیا منتخب محبوب و مقبول آنان در خبرگان از فقاهت و توانمندی و وارستگی و زندگی زاهدانه برخوردار نیست؟ اگر هست، چرا نظر این کاربر را "طعنه" دانسته اند؟

خداوند به همه ما به اندازه یک "جو" دین عطا فرماید، که "عقلانیت سکولاریستی" برآمده از 16 سال حاکمیت سازندگی و اصلاحات، چنین نتایجی خواهد داشت!

رابعاً اگر نبود اخطار مقام معظم رهبری به روزنامه های سرکوبگر که روزنامه "جمهوری" در رأس آنان است، پیرامون عدم ورود به حیطه مجلس خبرگان، که چه نیکو نیز آن را پاس داشتند؟!، قطعاً به این انتخاب و مسائل پیرامونیش می پرداختم.

خامساً مدیرمسئول روزنامه "جمهوری" در عاقبت خود تأمل نماید و بنگرد عملکرد او با رهنمودهای مقام معظم رهبری تا چه میزان همخوانی و یا تضاد دارد؟ کافی است وی گزارش روزنامه اش را با تیتر "استقبال از انتخاب هاشمی رفسنجانی" در 15/6/86، مروری مجدد کند. در این مرور خواهد دید که استقبال کنندگان را از جبهه مشارکت –یعنی مرکز اصلاح طلبی برانداز- گرفته تا رویترز، آسوشیتدپرس، روزنامه های امریکایی، لس آنجلس تایمز، رادیو آلمان، خبرگزاری فرانسه و... با ذوق زدگی پوشش داده است. از محتوای ننگین این تحلیل ها که "قدرت طلبی محض" فصل الخطاب تمامی آنهاست و پیوند بیرونی و درونی اصلاح طلبانه را همراه با برخی راست های ناراست می رساند، نباید غافل شد. در پایان به این حامیان سر از پا نشناخته تنها می توان گفت:

"این تذهبون"!

18/06/1386

  متن گزارش رییس جمهور به مجلس

  عقل سرخ جناب آقای مهدی محمدی دبیر سرویس سیاسی روزنامه کیهان...

وقتی افراطی ها نگران می شوند

مبارزه با افراطی گری در جبهه اصلاحات؟!

از مدت ها قبل از داغ شدن تنور بحث های مربوط به انتخابات مجلس هشتم در میان گروه های سیاسی و حتی پیش از آنکه احزاب و گروه ها طراحی و برنامه ریزی خود برای حضور در این انتخابات را آغاز کنند، یکی از اشتغالات فکری مداوم تحلیلگران اصولگرا این بود که اصلاح طلبان این بار با کدام شعار و تابلو وارد صحنه انتخابات خواهند شد و دوباره قرار است چه نغمه ای برای جلب اعتماد از دست رفته مردم ساز شود.

اهمیت این پرسش از آنجا ناشی می شد که یک واقعیت بزرگ سایه سنگین خود را بر فضای سیاسی کشور گسترده است (و بود) و آن هم این است که اصلاح طلبان 4سال است (از 1382تا امروز، یعنی از زمان برگزاری دومین دور انتخابات شوراهای اسلامی شهر و روستا به بعد) به طور مدام در جلب رای و نظر مردم ناکام مانده و تمامی انتخابات ها را پی درپی باخته اند. اجرای موفق پروژه نوسازی سیاسی و خلاص کردن خود از بار سنگین و خردکننده این شکست های مستمر، مسلما کاری است که اصلاح طلبان باید برای انجام آن برنامه ریزی کنند، سؤال اما این بود که چنین کاری چگونه انجام خواهد شد و اصلاح طلبان آیا هوش و درایتی درخور از خود نشان خواهند داد؟

دیری نپایید که این مشغله فکری پاسخ خود را یافت. از چند ماه قبل علائمی آشکار شده است که اصلاح طلبان اراده کرده اند دوقطبی «تندروی- اعتدال» را اساس برنامه سیاسی- تبلیغاتی خود در زمستان آینده قرار دهند و گمانشان هم این است که این طراحی با توجه به فضا و شرایط فعلی کشور موفق خواهد بود. دقیق اگر باشیم مدتی است در صفحات روزنامه ها و افواه برخی آقایان اصلاح طلب داستانی کوک شده تحت عنوان منازعه افراطیون و اعتدالیون در انتخابات مجلس هشتم و گرفتن این نتیجه فوری که مردم بی گمان در این میان جانب اعتدال را فرو نخواهند گذاشت. اصلاح طلبان از همین حالا در تبلیغات خود تلاش می کنند اینگونه وانمود کنند که انتخابات زمستان آینده به واقع انتخابی است میان تندروی و اعتدال؛ اصلاح طلبان نمایندگان جریان معتدل هستند که مشخصه آنها عقلانیت است و تدبیر، و اصولگرایان تندروهایی که هزینه رفتارهای آنها بر دستاوردهایش می چربد. هفته قبل وقتی منابع موثق به کیهان خبر دادند اصلاح طلبان مصرع «دریغ است ایران که ویران شود» را به عنوان شعار انتخاباتی خود برگزیده اند، مهر تاییدی قاطع بر تمامی این تحلیل ها خورد. اگرچه اصلاح طلبان با تمامی قوا انتخاب چنین عبارتی را به عنوان شعار انتخاباتی خود تکذیب کردند و حتی یکی از آنها گفت «کیهان قصد بدنام کردن اصلاح طلبان را دارد» اما برای ما که با اطمینان می دانیم چنین پروژه ای طراحی شده بود آشکار است در فحوای دل خود سخت دلگیر و ناخشنود بودند که چرا شعار گرانبهایشان سوخته و بخشی مهم از سناریوی تبلیغاتی به خیال خود موثری که روی آن حساب کرده بودند، بر باد رفته است.

با چنین پروژه ای چگونه می توان روبه رو شد؟ حقیقت این است که نیازی نیست خودمان را خیلی به زحمت بیندازیم. این درست که مردم، به خصوص طبقات محروم و نابرخوردار، همان ها که اصلاح طلبان آنها را لشگر قابلمه به دست می نامیدند و می گفتند برای رسیدگی به امورات آنها از ملت رای نگرفته اند، هرگز شعار آبادانی ، «نجات کشور» و ادعای اعتدال را از کسانی که تا مرز وطن فروشی پیش رفتند و بعضی از آنها خود را به ثمن بخس به دشمن کینه توز این کشور فروختند و به آن افتخار هم کردند، نخواهند پذیرفت؛ اما قضیه فراتر از اینهاست و این روزها روندی آغاز شده که اصلاح طلبان احساس می کنند خیلی نباید در آتش اعتدال بدمند چون خودشان اولین قربانی آن خواهند بود.

قصه از این قرار است که مدتی است بعضی عاقل ترها در جبهه اصلاحات هشدار می دهند اصلاح طلبان نباید در «دام نفی افراطی گری» بیفتند چرا که چنین موضعی قبل از اصولگرایان به خود آنها ضربه خواهد زد. از دید این عده، افراطی گری به معنای تجاوز از حدود، شکستن خط قرمزها و تعرض به مقدسات جانمایه اصلاحات است و اگر قرار باشد به بهانه اعتدال گرایی چنین امکانی از اصلاح طلبان سلب شود در واقع قلب تپنده آنها از کار افتاده است. اولین هشدار را در این باره فیاض زاهد عضو شورای سردبیری روزنامه اعتماد ملی داد. او در سرمقاله ای در روزنامه شرق نوشت: «مهمترین پاشنه آشیل حذف اصلاح طلبان به دست خویش است. رقیب در حال تحمیل فرمول حذف تندروها به اصلاح طلبان است، فرمولی که با پذیرش آن از جانب سران اصلاحات، عناصر سیاسی اصلی این جریان حذف خواهند شد». مدتی بعد محمدعلی ابطحی رئیس دفتر و معاون سیدمحمد خاتمی هم با صراحتی در همین حد و اندازه نسبت به کنار گذاشته شدن تندروها در جبهه اصلاحات هشدار داد: «این را قبول ندارم که همه افراطی ها را به خاطر ماندن خودمان در صحنه قربانی کنیم. اینها به این دلیل افراطی نام گرفتند که به نسبت جریان ملایم اصلاحات حرف های جدی تر زدند و اگر اینگونه افراد نبودند مرز افراطی گری بالای سر خود آقای خاتمی می آمد». بعد از آن که جناب ابطحی تندروها را «اصلاح طلبان جدی» خواند، مصطفی تاج زاده هم از جانبی دیگر در رسید و در جمع تعدادی از دانشجویان طرح مسائلی از این قبیل را که بعضی اصلاح طلبان افراطی هستند، ناشی از انفعال جریان اصلاحات دانست.

خلاصه این که چنانکه می بینید بعضی اصلاح طلبان تا دیدند بحث مبارزه با افراطی گری دارد جدی می شود، ناگاه احساس خطر کرده اند و پی درپی هشدار می دهند، اصلاح طلبان نباید حرف هایی بزنند که بیش از دیگران به خودشان برمی خورد. این ابراز نگرانی های صریح و بی پروا از این که بنا باشد جبهه اصلاحات به واقع از تندروها پالایش بشود، بهترین علامت است از این که بدانیم گویی اساساً زمان بر اصلاح طلبان نگذشته و آنها دقیقا همانهایی هستند که بودند و دوباره اگر مجدداً مجال نشستن بر سریر قدرت را بیابند از آنها جز افراط و تندروی- همان که امروز در دفاع از آن چنین گستاخانه سینه چاک می کنند- نخواهیم دید.

رذائل اخلاقی و اجتماعی چون عدم تعادل و تندروی صفاتی است که هر انسان عاقلی طبعا باید بی درنگ از خود سلب کند، اما به کسانی که به رذیلت افتخار می کنند و آن را مرتبه اعلای تکامل سیاسی خود می دانند چگونه باید نگریست و چه معامله ای با آنها باید کرد؟ اشکال کجاست، در عقل آقایان است یا اخلاق آنها؟ هرکدام که باشد نتیجه روشن است.

سرمقاله روزنامه کیهان در روز چهارشنبه ۱۳ شهریور ۱۳۸۶