دموکراسی حقیقی

.......... می گویند که ما می خواهیم که یک مملکتی باشد دموکراسی باشد. شما حساب بکنید که، ببینید که اسلام – ما حساب صدر اسلام را می خواهیم بکنیم که متن اسلام است، ... اسلام و متن اسلام است، - ببینیم که آیا این حکومت اسلام و این رژیم اسلام یک رژیم دموکراسی بوده؟ یا یک رژیم قلدری و استبداد بوده؟ شما این قصه هایی را که تاریخ نقل کرده است – این قصه ها زیاد است اما حالا یکی دو تا قصه – این قصه هایی که تاریخ نقل کرده، شبیه آن را در یکی از ممالک که درجه اول دموکراسی را دارد بیاورید، بعد بگویید که این بهتر از آن است. یک قصه مال رسول خدا، صلی الله علیه و آله و سلم- قصه هاست  منتهی حالا من یکیش را می گویم – یک قصه مال حضرت امیر سلام الله علیه؛ یک قصه مال عمر. وقتی که عمر می خواست برود به مصر – برای [اینکه] فتح کرده بودند مصر را و قدرتمند شده بود اسلام، همه جا را گرفته بودند – می خواست وارد بشود به مصر، یک شتر بود، خودش بود و یکی هم همراهش. یکیشان سوار این شتر می شده آن یکی جلویش را می گرفت و می برد؛ آنکه خسته می شد – قسمت کرده بودند – این سوار می شد. آن وقتی که وارد – به حسب تاریخ – مصر شدند، نوبت آن غلام بود که سوار باشد، و آقای خلیفه جلوی [شترش] را گرفته بود و داشت می بردش که مردم مصر آمده بودند به استقبال! خلیفه عبارت از این بود. ما عمر را قبول نداریم؛ اما این عمل، عمل اسلامی آن وقت بوده؛ یعنی نقش اسلام بوده است، ولو خودش یک آدمی بوده که ما نپذیریم او را؛ اما عملی که کرده است عملی بوده که نقش اسلام این بوده، یعنی پیغمبر هم این صورت بود؛ یعنی، پیغمبر هم سوار یک الاغی می شده، یک کسی هم پشتش می نشسته و مسئله برایش می گفته؛ آن را تعلیمش می کرده، آن که پشت سرش نشسته بوده تعلیمش می کرده. شما در تمام این دموکراسیها بیاورید که این جوری باشد که سلطان وقت، که سلطنتش چند مقابل ایران بوده، چند مقابل فرانسه بوده، شما بیاورید یک سلطان دموکراتی که با غلام خودش این جوری رفتار بکند که او سوار بشود؛ یک شتر باشد و چیزی بیشتر از این نه؛ آن جمال و جلال هیچ نباشد در کار. هر سلطان دموکراتی را که بیاورید اگر بخواهد وارد یک مملکت شکست خورده بشود، ببینید چه جوری وارد می شود! ببینیم چه جوری وارد می شود! این هم وارد شده در یک مملکتی که فتح شده است، سوار شتر غلام است – حالا نوبت اوست – خودش دستش را جلو گرفته و افسار شتر را دارد می کشد. آمدند اشرف مصر آنجا و ... همه هم تعظیم کردند به او. این تعلیم اسلام بوده. خود پیغمبر اکرم وقتی که در یک جمعیتی بودند و نشسته بودند و می خواستند مثلاً بگویند و صحبت بکنند و قضاوت بکنند و همه کارها، وضع جوری بوده است که کسی وارد می شد از خارج، نمی شناخت دانست کدام یکی آقاست؛ عرض می کنم که سلطان باصطلاح هست و کدام یک رعیت است. اینها دور هم نشسته بودن ، صحبت می کردند، هیچ معلوم نبود که پیغمبر این است یا این است یا اوست، .... نشسته بودند. این مسند (پتوی ساده ای که حضرت امام برروی آن می نشستند.)هم که برای من، شما برای من درست کردید این هم نبوده؛ روی زمین می نشستند. همین روی زمین می نشستند، همان روی زمین نهارشان را می خوردند – آن هم آن نهار! شما خیال کردید یک نهاری درست می کردند، سفره می انداختند، یک بساطی بوده؟ همان آدمی که، همین حضرت امیری که، سلطنتش بیشتر از چند مقابل ایران بوده، سفره اش چی بوده؟ یک ظرفی بوده که توی آن نانهای جو بوده و سرش را هم مهر می کرده که نبادا دخترش مثلاً یا پسرش ترحم کنند و توی این یک چیزی بریزند: یک چربی، یک روغنی که یک خرده نرم بشود. سرش را مهر می کرده که دست به آن نزنند. این نان خشک خوراک این امپراطور بوده که از مملکت ایران بیشتر تحت امپراطوریش بوده؛ آن سلوکش که گفتم.

دو تا قصه از آنها نقل می کنم: حضرت رسول، صلی الله علیه و آله – قبل از این هم چند جا یک دفعه گفتم – حضرت رسول، صلی الله[علیه و آله] و سلم، در آن اواخر عمرشان رفتند منبر فرمودند که هر کس به من حقی دارد بگوید. خوب کسی حقی نداشته. یک عرب [اسوده بن قیس] پاشد گفت من یک حقی دارم. چی هست؟ شما در جنگ کذا [جنگ طایف] که می رفتید یک شلاقی به من زدید. به کجا زدم؟ به اینجا، بیا عوضش را بزن. گفت نه، من آن وقت شانه ام باز بوده، شما هم شانه تان باز کنید. بسیار خوب . شانه را باز کرد. عرب رفت بوسید! گفت من می خواستم ببوسم بدن رسول الله را ولی مسئله این بوده و مطلب این است که یک رئیس مطلق حجاز آنوقت بوده است و بعضی جاهای دیگر، او بیاید بالای منبر و بگوید هر کس حق دارد، بگوید، یک نفر نیاید بگوید به اینکه توده شاهی از من برداشتی حالا اگر چنانچه هر یک از این ممالک دموکراسی را بیاورید، یکی برود بالای منبر بگوید که هر که حق دارد بگوید، اولاً او می گوید این را؟ حق می دهد به ملت که اگر یک شلاقی زده باشد، بیا شلاقش را بزن؟ این حق را کدام دموکراسی، کدام سلطان، کدام رئیس جمهور، کدام عرض می کنم سلطان عادل و رئیس جمهور عادل و دموکراسی یک همچو کاری می کند؟ این اسلامی است که می گویید استبداد است و این دموکراسیهای دیگر! ما می گوییم که دموکراسی نیست ممالک شما. استبداد با صورتهای مختلف، رئیس جمهوری هایتان هم مستبدند به صورتهای مختلف؛ منتهی اسماء خیلی زیاد است! الفاظ خیلی زیاد است! محتوی ندارد.

حضرت امیر، سلام الله علیه، هم آن وقتی که سلطنتش – من تعبیر به «سلطنت» می کنم روی مذاق [=عادت و تداول] حالا والا نباید این تعبیر را بکنم – خلافتش که همین نظیر سلطنتها بوده است، یعنی نظیر به این معنا که همه جا تحت ولای او بوده، چندین مقابل ایران بوده، حجاز و مصر و عراق و ایران و خیلی جاها، قاضی خودش نصب کرده برای قضاوت. عربی رفته، یهودی، رفته است شکایت کرده پیش قاضی از حضرت امیر که حالا یک زرهی از من پیش ایشان – حالا من قصه چیزش را نمی دانم اما اصل متن قصه را می دانم. آن حواشیش را نمی دانم – قاضی خواست حضرت امیر را. رفت در محضر قاضیی که خودش او را نصب کرده است! قاضی حضرت امیر را احضار کرد. رفت. نشستند جلوی قاضی. حتی تعلیم داد به قاضی – ظاهراً در همین جاست – که نه، به من زیادتر از این نباید احترام کنی؛ قضاوت باید همچو، هر دو علی السواء باشیم. یکی یهودی بوده و یکی هم رئیس عرض می کنم که از ایران گرفته تا حجاز تا مصر تا عراق! قاضی رسیدگی کرد و حکم بر ضد حضرت امیر داد. شما پیدا بکنید در تمام دوره های سلطنتها و رئیس جمهوریها و اینها، یک همچو وضعی که یک رئیسی با یک یهودی که تبعش بوده و با آن قاضیی بوده است که خودش رعیت او بوده، شما پیدا یک همچو قضیه ای در تمام جمهوریها، در تمام سلطنتها، در تمام رژیمها، تا ما بگوییم رژیم اسلام یک رژیمی است که پایینتر از سایر رژیمهاست. ما که رژیم اسلام را می خواهیم، یک همچو چیزی می خواهیم. ما که می گوییم حکومت اسلام، همچو چیزی می خواهیم. ما می خواهیم یک حکومتی باشد که اگر قاضی دادگستری او را احضار کرد، برود آنجا. حالا به «اعلیحضرت» می شود گفت، یک کسی بگوید، که شما مال مرا غصب کردی؟! یکی از این مازندرانیها برود بگوید که شما مال مرا غصب کردید؟! قاضی جرئت می کند؟! حالا هم ، حتی حالا هم، که همه بچه ها دارند داد می زنند که مرگ بر شاه، همین حالا هم جرئت می کند قاضی که احضاریه بفرستد برای «اعلیحضرت»؟! حالا چند سال پیش از این را که می دانید چه مصیبتی بود. رئیس جمهور اینجا چطور؟ قاضی دادگستری احضارش می کند؟ احضار کرد، می رود در آن محضر می نشیند، حکم بر خلافش بکند، بی چون و چرا قبول بکند؟......

14 آبان 1357 نوفل لوشاتو

منبع: کوثر جلد دوم، مجموعه سخنرانیهای حضرت امام خمینی (س) همراه با شرح وقایع انقلاب اسلامی